Zoals je bij ´Erkenning´ hebt kunnen lezen, kan ik erg enthousiast worden over dit onderwerp en over de enorm positieve ontwikkelingen die in gang gezet worden als we werkelijk leven. Ik heb het hier niet over het toepassen van een trucje. Erkenning vraagt waarachtigheid van degene die dit geeft en dit geven is nooit eenzijdig, maar altijd van beide partijen. In het geven wordt de ontvanger erkend en in het ontvangen wordt de gever erkend.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat erkenning in veel gevallen niet zonder handreiking kan bestaan. Ik zie je staan: jij, met al je mooie kanten en je minder mooie kanten, jij in jouw situatie in deze tijd in deze samenleving met al de uitdagingen waarvoor je staat. En ik reik je de hand. Ik met al mijn mooie kanten en minder mooie kanten. Ik zie je staan en het laat me niet koud. Ik voel me met je verbonden; dat wat jij te doen hebt, is hiermee ook een beetje ‘mijn ding’ geworden.
Hoe zou het zijn als wij elkaar de hand zouden reiken?
Wat zou dat dan kunnen betekenen?
Hoe zou dit eruit zien?
En is het mogelijk jezelf de hand te reiken?
Als ik tijd voor je maak en werkelijk naar je luister, zou jij dat als een handreiking ervaren? Als jij mij feedback geeft op een manier die ik kan horen en waardoor ik mijn gedrag kan aanpassen, zou ik dat als een handreiking kunnen ervaren?
Als wij samen in gesprek zijn en zoeken naar passende oplossingen, zou dat een handreiking voor ons beiden kunnen zijn?
En als we een stap verder maken: hoe zouden handreikingen er in ons werk uit kunnen zien?
Als een medewerker zijn leidinggevende om ondersteuning vraagt, kan de leidinggevende dit dan als een handreiking ervaren? En als de leidinggevende werkelijk luistert en ondersteuning biedt, kan de medewerker dit voelen als een handreiking?
Een leerling bij een docent en omgekeerd?
Een leidinggevende bij de directie en omgekeerd?
Een gast op een vakantiepark bij de medewerkers aldaar en omgekeerd?
Een patiënt bij de verpleegkundige en omgekeerd?
De manier waarop we elkaar de hand reiken, zal uitdrukken wie we in relatie tot elkaar willen zijn. Vragen als “Is de handreiking passend en gewenst?” en “Kan de handreiking worden ontvangen?” lijken hierbij belangrijk. Het bieden van een handreiking is dus niet zomaar iets. Het vraagt zorgvuldigheid bij de gever en ontvankelijkheid bij de ontvanger.
Hoe zou het zijn als we de bereidheid tot het geven en ontvangen van handreikingen meer zouden inbouwen in onze dagelijkse omgang met elkaar? Als we alerter zouden zijn in onze aandacht voor de behoefte aan een handreiking?
Ik ben ervan overtuigd dat ons dan nog veel mooie ervaringen te wachten staan!